ایمان
-
کشتی ایام با حرکت در اقیانوس زندگی سینه زمان را می شکافد و همچنان به پیش می رود و جذر و مدّ ناخوشیها و خوشیها، گاه و بی گاه، مهمان دل مسافران کشتی ایام می شود و تکرار غروب و طلوع خورشید، آنها را وادار می کند که در آیینه ایام، به تماشای گذر عمر خود بنشینند و با خود بگویند: راستی کشتی ایام از کجا آمده؟ الآن کجا هستیم؟ و سرانجامِ ما چه خواهد شد؟ و… اما با شروع باد موافقِ خوشیها، تنها عده ای خاص به دنبال پاسخ می روند.
-
اگرچه این مسافران از شادی بی بهره نیستند، ولی هنگامی که عقاب تیزپنجه ناکامیها و حوادث، کبوتر سفید شادیها را زخمی و یا شکار می کند، زمانی که فرشته زیبای لبخند، جای خود را به دیو نگرانیها و تلخیها می دهد، و وقتی که غول بی هویتی و یکنواختی بر سرنوشت انسان سایه می افکند، مسافران را در دو گروه مجزّا می یابی: آنهایی که از گنج باورها و معنا و نیایش، محروم اند و رنگ قشنگ آرامش را نمی بینند و اینهایی که جلیقه نجات «توکل» و «اعتماد به خدا» را به تن کرده اند و با عینک زیبابینِ تسلیم به رضای الهی، حتی در توفان پربلا بجز زیبایی نمی بینند. آنهایی که دچار گرداب تشویشها و پوچی شده اند و ابر سیاه رنجها را پایان همه لذتها می دانند و اینهایی که دست دل در دست خداوند نهاده اند و برای عمری، آرامش و امنیت را مهمان دل خود کرده اند
همدلی
-
همدلی به معنی توانایی در ایجاد ارتباطی قلبی و روحانی است
-
گسترش و رشد همدلی، نیاز به گسترش و رشد وجدان و آگاهی دارد
-
ما برای دیگران اهمیت قائل می شویم و به ایشان مهربانی می کنیم و حتی در بعضی موارد دوستشان داریم بدون چشم داشتی.
-
همدلی به ما کمک می کند تا در چشم یکدیگر نگاه کنیم و یکدیگررا همان گونه که هستیم بپذیریم.